خودایستایی و مقولۀ تهی در ساخت کنترل اجباری زبان فارسی

در این مقاله سعی می شود نوع مقولۀ تهی در کنترل اجباری (obligatory control) به درون متمم التزامی در زبان فارسی تشخیص داده شود. در این زمینه سه فرضیۀ اصلی مطرح می شود. بر اساس فرضیۀ اول متمم التزامی در ساخت کنترلی به علت ناقص بودن زمان ، ناخودایستا (nonfinite) و مقولۀ تهی از نوع ضمیر مستتر (pro) است. طبق فرضیۀ دوم متمم التزامی خودایستا (finite) است و مقولۀ تهی در کنترل اجباری در متمم التزامی ، از نوع ضمیر ناملفوظ (pro) است و در فرضیۀ سوم علیرغم خودایستا بودن متمم التزامی، مقولۀ تهی همچنان ضمیر مستتر فرض می شود. در این مقاله با ارائۀ دلایلی مبنی بر خودایستا بودن متمم التزامی فرضیۀ اول رد می شود وسپس نشان داده می شود که برخلاف فرضیۀ دوم مقولۀ تهی در کنترل اجباری در زبان فارسی، رفتاری متفاوت با ضمیر ناملفوظ دارد. بنابراین از آنجا که مقولۀ تهی همانند ضمیر مستتر دارای کنترل کنندۀ موضعی (local) و دارای خوانش باز (sloppy) و تعبیر به خود (de-se) است فرضیۀ سوم تأیید می شود.